Wiązówka błotna ( filipendula ulmaria ) jest byliną szeroko rozpowszechnioną w Europie i Azji. Możemy ją spotkać na podmokłych łąkach, nad brzegiem wód lub w zaroślach.
Wiązówka posiada grube kłącze z licznymi korzeniami i sztywną wysoką łodygę (do 2 metrów). Jej liście są duże, pierzaste, ząbkowane. Kwiaty natomiast żółtawobiałe, pachnące, zebrane w baldachogrona.
Surowce lecznicze
Do celów leczniczych zbieramy w czerwcu i lipcu kwiaty, wybierając te baldachy, które częściowo są jeszcze w pączkach. Po wysuszeniu odrzucamy szypułki.
Związki czynne
Kwiaty wiązówki bogate są w garbniki, glikozydy, flawonoidy. Znajdziemy w nich również olejek eteryczny, kwasy organiczne, antocyjany i sole mineralne.
Działanie i zastosowanie
Przetwory z kwiatów wiązówki działają przede wszystkim przeciwzapalnie i przeciwbólowo w chorobie reumatycznej. Dzięki flawonoidom wykazują również działanie żółciopędne i moczopędne, co w połączeniu z lekkim działaniem napotnym sprzyja usuwaniu toksyn z organizmu.
Zewnętrznie wyciągi z wiązówki stosujemy zazwyczaj do kąpieli leczniczych. Pomagają w leczeniu gośćca stawowego, choroby reumatycznej oraz w skazie moczanowej.
UWAGA!
Przetwory z wiązówki stosowane w zbyt dużych dawkach mogą powodować podrażnienie przewodu pokarmowego i zaparcia.
Przepisy
Napar
2 łyżki kwiatów zalać 2 szklankami wrzątku i zaparzać pod przykryciem 15 minut. odstawić na kolejne 15 minut i przecedzić. Pić 1/2 szklanki 3 razy dziennie godzinę po posiłku w chorobie reumatycznej.
Napar napotny
Po 1 łyżce kwiatów wiązówki i lipy zalać 2 szklankami wrzątku. Zaparzać 15 minut pod przykryciem, odstawić na kolejne 15 minut i przecedzić. Pić gorący po 1/2 szklanki 3 razy dziennie między posiłkami, dodając każdorazowo 2-3 łyżki syropu malinowego.